Fris blijven valt niet mee

Kritiek is niet altijd leuk. Op de teksten die ik inlever bij de cursus kinderboeken schrijven wil het kind in mij 'Oh, wat goed!' horen, terwijl mijn volwassen ik graag wil weten hoe het anders en beter kan. Het commentaar dat ik krijg, is opbouwend. De juf heeft zo ontzettend gelijk dat ik me afvraag waarom ik dat zelf niet heb gezien. Tekstblindheid is mijn antwoord op mijn eigen vraag. Na het schrijven, herschrijven, nog eens kijken en weer wat wijzigen is het maar wat moeilijk om met een frisse blik naar mijn tekst te kijken. Volgende keer maar een dagje laten 'rijpen' kijken of het werkt.

Het resultaat in de categorie 'schrijf een spannende scène': 

Bron: www.mintz.com

Mijke stapt verder de kerk binnen. Het is er donker, benauwd en het ruikt naar… Ja waarnaar eigenlijk? Beetje zoetig, beetje vies. De lucht wordt sterker als ze richting het altaar gaat. Paaltjes blokkeren haar weg. En een man. Groot, donker met een lange baard. Hij zegt iets in een taal die ze niet verstaat. Mijke hoort de stem van oma. Hard. ‘Je. Zegt. Geen. Woord!’. Ze knikt naar de man en loopt terug naar achteren. De vloer kraakt. Hij volgt. De zoete stank wordt sterker. Met harde hand draait hij haar om. Nagels prikken in haar bovenarm. De man blijft praten. Zijn ogen gloeien. Zijn gezicht verandert, rimpels verdwijnen. Mijke begint te trillen. Haar stembanden branden in haar keel. Ze móet praten maar klemt haar tanden op elkaar. Ze rukt zich los. Wil wegkijken. Dat kost moeite. Iets in haar wil hem aankijken. Haar ogen willen niet weg. In haar hoofd zingt ‘Je. Zegt. Geen. Woord!’ en een fluittoon die bijna zeer doet aan haar oren. Met inspanning van al haar krachten schuifelt ze naar achteren. Haar voeten wegen honderd kilo, lijkt het. De man komt dichterbij. Als ze de deurklink in haar rug voelt knijpt ze haar ogen stijf dicht. Nu! Ze werpt zich tegen de deur en struikelt naar achteren. Frisse lucht!