Same, same, but different

Ik mis het. Soms. Vooral 's avonds kan ik nog wel eens verlangen naar die goede oude tijd. De tijd van het papieren boek. En dan vooral die met letters die er nogal dik bovenop liggen, zeg maar. New York Times bestsellers in handzame paperback met gouden chocoladeletters. Van die letters waar je vingers gedachteloos over glijden tijdens het lezen.... Zucht.

Zo'n kaft dus!

Sinds een paar maanden heb ik een e-reader. Op zakformaat altijd een boek of vijftig paraat, heerlijk! Mooi roze hoesje, leeslamp in de rug opgeborgen. Fantastisch! Op vakantie was ik superblij. In plaats van een tas vol zware boeken had ik mijn e-reader in de tas, liefkozend boek-e genoemd. Waar heb ik zin in? Even door de leeslijst bladeren en hop, het volgende boek opent zich moeiteloos. Het leeslamp zorgt dat ik 's avonds in bed nog die laatste pagina's kan lezen. Om dan de volgende dag weer een nieuw boek uit te zoeken. Ideaal.

En toch. Juist als ik 's avonds moe ben betrap ik me erop dat ik een pagina probeer om te slaan. Een gewoonte van heel wat jaren meer dan ik bereid ben toe te geven, is blijkbaar lastig om te vormen tot de gewenste digitale tegenhanger. En al mijn boeken zien er tegenwoordig hetzelfde uit met dat roze kaft. 

Gemak dient de mens. In elk geval dit mens. Mijn hoofd is helemaal blij met mijn keuze om digitaal te gaan. Maar dat nostalgische hart wil nog wel eens opspelen! 

(5 augustus)

Creatief met taal

Wat heb je liever in de stad? Dat is de vraag die bij me opkomt als ik in Glasgow deze snackbar zie. Opvallend roze. Opvallende naamkeuze. Woordgrapjes zijn favoriet, dus deze frituur moet worden vereeuwigd!

Als oprechte Nederlander blijft het voor mij bij een geval van 'kijken, kijken en niet kopen'. Er zijn simpelweg teveel leuke pubs in de buurt waar je een heerlijke maaltijd kunt krijgen. Maar de creativiteitsprijs.... die krijgen ze wel van me! Zou de berenhap hier een Manolo heten? 

(4 augustus 2011)

Stoet, stoer, stout

Stoute schoenen, detail schilderij gemaakt door Jopie Huisman

Gisteren begon ik vol enthousiasme een blog. De tekst was zo getikt. De toon gezet. Dacht ik. Totdat ik van een vriendin hoorde dat ik - ik geef het toe - onbedoeld taalvernieuwend bezig was geweest. Onderaan het blog van gisteren stond het gewraakte woord: de stoete schoenen. Stoute schoenen of stoere schoenen, wat bedoelde ik? En stoet betekent in Drenthe, waar ik vandaan kom, brood. Een mooie verwijzing naar broodschrijver wellicht? Maar nee. Het was een tikfout. Een die inmiddels is verbeterd. Laten we het houden op ongeduld. Iets te snel op de knop 'publiceren' gedrukt. Vanaf nu wordt alles beter. Ik denk dat ik stoete ga introduceren als HET woord voor ondeugend en brutaal tegelijk. Wie doet met me mee?
(3 augustus)

To blog or not to blog

Dat is de vraag die me al een tijdje bezighoudt. Als communicatiedier in hart en nieren ligt mijn liefde bij taal. En taal, daar staat een blog bol van. Twitter, Facebook, Hyves.... de nieuwe media gebruik ik volop. Alhoewel ik moet bekennen dat ik mijn Hyvesaccount heb opgeheven. Een leeftijdsdingetje zullen we maar zeggen. 
Vrienden van me bloggen. En ik beleef daar plezier aan. Sati en haar tuin, Gitte en haar fotografie. En Henriette en de taal. Zoiets moet het maar worden, dacht ik vanochtend. Die stoute schoenen blijken me prima te passen!  
(2 augustus 2011)